Historia

W Ciechocinku do 1939 r. istniała jedynie szkoła powszechna, chociaż rodzi­ce zgłaszali już wówczas postulaty Radzie Miasta, aby utworzyć również szkołę średnią. Pomysł został zrealizowany dopiero po zakończeniu II wojny światowej. Inicjatorem uruchomienia szkoły średniej był Henryk Ciechorski. Problemem była zgoda władz lokalnych i centralnych oraz lokalizacja nowo powstającej placówki szkolnej.Wiosną 1945 r. Kuratorium w Toruniu zaakceptowało pomysł, aby w Ciechocin­ku powstała szkoła średnia. Powstał Ko­mitet Organizacyjny, na czele którego stanął Henryk Ciechorski.11 maja 1946 r. na specjalnym zebra­niu w Zarządzie Miejskim ówczesny bur­mistrz miasta Mieczysław Woźniak prze­kazał w dzierżawę Franciszkowi Klimie, wizytatorowi Kuratorium Okręgu Szkolne­go Pomorskiego z siedzibą w Toruniu, budynki byłego hotelu Miillera na placu przy ul. Zdrojowej 2 i ul. Toruńskiej 1 (dziś ul. Kopernika 1). Stały się one własno­ścią Kuratorium dopiero w 1960 r. Obec­nie są własnością Starostwa Powiatowe­go w Aleksandrowie Kuj.        Wyremontowano budynek, który trze­ba było przystosować do nowych potrzeb. Małe pokoje przekształcono w sale lek­cyjne. W nowej części hotelu zaplanowa­no szkołę, a w starej internat. Piętro prze­znaczono dla dziewcząt, a parter dla chłopców. Zaadaptowano pomieszczenia na mieszkania dla nauczycieli. W kroni­ce czytamy: „Początkowo internat i mieszkania dla profesorów były w głównym gmachu na dole, kuchnia internacka w osobnym budynku, a stołówka w jednej z sal obecnej restauracji. Po wymalowaniu i przerobieniu pokoi nad kuchnią prze­niesiono tam 1 listopada 1946 r. internat żeński oraz niektórych profesorów. Po gruntownym remoncie części starego budynku hotelowego umieszczono tam na drugi rok szkolny internat męski. Z powodu wielkiego napływu dziewcząt do internatu zatrzymano je nad kuchnią, natomiast mieszkających tam pro­fesorów umieszczono w głównym gmachu na dole oraz w niektórych pokojach bocznego gmachu." W sierpniu 1946 r. zaczęto przyjmować za­pisy do klas rocznych i semestralnych. Szkoła miała być koedukacyjna.

                                                                                                                               

Pierwsze miesiące życia szkoły

     1 września 1946 r. weszło w życie zarządzenie Ministra Oświaty Czesława Wycecha, które ukazało się 17 lipca 1946 r. Na jego mocy otworzono Państwowe Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące w Ciechocinku.3 września 1946 r. o godz. 11 nastąpiło uroczyste otwarcie nowej szkoły śred­niej w Ciechocinku, które odbyło się w dawnej sali balowej zwanej Malinową. W uroczystości oprócz młodzieży i nauczycieli wzięli udział goście z uzdrowiska na czele z Janem Hajdukiem - ówczesnym dyrektorem Zakładu Zdrojowego. Przyby­li również liczni mieszkańcy. Na wniosek Henryka Ciechorskiego szkoła otrzymała wtedy imię Stanisława Staszica, wybitnego Polaka, który w swoich dziełach wspominał słone źródła nieopodal Raciążka. W 1946 r. przypadała 120. rocznica jego śmierci. Hitlerowcy zniszczyli w Ciechocinku pomnik Stanisława Staszica postawiony w 1926 r.Szkoła pracowała w trudnych warunkach lokalowych. W pomieszczeniach były piece, brakowało mebli. Jak czytamy w kronice: „Początkowo sytuacja była dość ciężka, gdyż w klasach nie było jeszcze ani szyb w oknach, ani sprzętów szkol­nych. Dopiero dyrektor Jan Hajduk pożyczył stoliki, krzesełka i ławki ogrodowe oraz polecono młodzieży, aby kto może, przyniósł z domu krzesła, stoliki. Tym sposobem pierwsze trudności zostały pokonane i na drugi dzień rozpoczęły się normalne lekcje."      Pierwotnie szkoła miała mieścić się w willi „Ormuz" przy ul. J. Piłsudskiego. Planowano też wybudować obiekt dla liceum m.in. na placu przy zbiegu ulic: Zdrojowej i Nowotki (obecnie Brata Alberta). Jednak liceum nadal mieści się przy ul. Kopernika 1 i jest permanentnie remontowane. Pierwszym dyrektorem gimnazjum i liceum był Władysław Radliński. W skład pierwszej rady pedagogicznej weszli również: dr Zofia Bocianowska, Kazimierz Karpecki, Bohdan Kulesza, Helena Majczyńska, ks. Kazimierz Małecki, Zofia Michniewska, Bogusław Nawrocki, Franciszek S k warto, Zofia Stomówna, Gracjan Więznowski, Anna Zalewska, Maria Zalewska. Pierwszą sekretarką szko­ły była pani Alicja Waśkowska. Bracia Rygielscy pełnili funkcje woźnych. Początkowo istniały trzy klasy roczne: wstępna, druga gimnazjalna i pierwsza licealna oraz cztery klasy semestralne na poziomie gimnazjum. Na przełomie 1946 i 1947 r. odbyła się tzw. mała matura, która kończyła czwartą klasę gimnazjum i uprawniała do nauki w dwuletnim liceum. W następnych latach odbyty się jeszcze cztery „małe matury", w półrocznych odstępach. (Dlatego niektóre nazwiska absolwen­tów gimnazjum i li­ceum powtarzają się na zamieszczonej liście). W 1948 r. odbyła się pierwsza tzw. duża matura. Przez lata nauczyciele i dyrektorzy zmieniali się. Ich listę można prześledzić w innych rozdziałach.

                                                                                                                                                                                                 

     Szkoła w latach socjalizmu

     W 1948 r. na mocy instrukcji Ministerstwa Oświaty została ustalona struktura szkoły. Istniały klasy od 8. do 11. szkoły średniej. Wówczas nauka w szkole podstawowej trwała 7 lat. Każdy absolwent mógł ubiegać się o przyjęcie do czteroletniego liceum ogólnokształcącego. Jego ukończenie i pozytywne zdanie egzaminów końcowych oraz uzyskanie matury dawało status wykształcenia średniego, co umożliwiało absolwentom ubieganie się o przyjęcie na wyższe uczelnie. Jed­nocześnie jednak szkoła straciła charakter neutralności światopoglądowej. Nie oznaczało to jednakże zdławienia niezależności myślenia. Organizowane przez władze partyjne masówki, mające na celu poparcie PZPR, akademie czczące Lenina i rewolucję październikową, wprowadzenie na wzór sowieckich „subbotników" - tzw. czynów społecznych oraz tworzenie organizacji typu Związek Młodzieży Polskiej czy od 1957 r. Związek Młodzieży Socjalistycznej-to tylko niektóre z form oddziaływania socjotechnicznego na młodzież. Wzorem przyjętym w całym kraju wykorzystywano młodzież do różnych akcyjnych inicjatyw w organi­zacjach typu Służba Polsce. Jednocześnie wzmożone nad szkołą kontrolę róż­nych organów politycznych reprezentowanych przez zarówno lokalne, jak i woje­wódzkie władze polityczne. Zwyczajem była obecność przedstawiciela rządzącej partii na uroczystościach szkolnych. Młodzież angażowano nie tylko do obcho­dów świąt państwowych, lecz także do różnych przedsięwzięć propagandowych, a mimo to nie zatraciła ona do końca swego niezależnego charakteru. Szkoła rozbu­dzała wśród młodych ludzi ciekawość świa­ta, o czym świadczą imprezy turystyczne i krajoznawcze, zaspakajała potrzeby po­znawcze oraz artystyczne poprzez two­rzenie kółek zainteresowań. Szkoła tętniła życiem. W latach 50. istniało kółko artystyczne założone przez prof. Aleksandra Nowackiego. Młodzież wyjeżdżała na wycieczki szkolne w okolice Ciechocinka, np. do Państwowego Ośrodka Maszynowego w Zakrze­wię, Dzikowa, Torunia, bawiła też nad Bałtykiem, co odnotowała prasa lokalna. Organizatorami wyjazdów byli: prof. Lucyna Nowakowska i prof. Eugeniusz Zbierzchowski. Jako obligatoryjny został wprowadzony został język rosyjski. Uczniowie cho­dzili też do kina na seanse zbiorowe, najczęściej na filmy radzieckie.

                                                                                                                                                                                                              

  Sala gimnastyczna

     W latach 1950 - 55 utworzono w szkole klasy pedagogiczne, w których przy­gotowywano kadry nauczycielskie dla szkolnictwa podstawowego. Powstała pierwsza kronika szkolna. Zaczął ją pisać prof. Eugeniusz Zbierzchowski. W listopadzie 1957 r. Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Ciechocinku przyznało szkole Salę Malinową, którą przerobiono na salę gimnastyczną. Został również sprowadzony sprzęt gimnastyczny. W 1958 r. wspólny­mi siłami nauczycieli, młodzieży i woźnego Jana Ogrodowskiego wokół szkoły zrobiono chodnik, a parkan obsadzono żywopłotem. W 1959 r. stanowi­sko dyrektora objął Józef Lebiedziewicz, który piastował je przez 16 lat. Jak za­notował: „Pracę w li­ceum wspominam mile. Dzięki dużemu zaangażowaniu całej prawie Rady Pedagogicznej liceum osiągało dobre wyniki w pracy dydaktycznej i wychowawczej, cieszyło się dużym autorytetem w środowisku. Absolwenci liceum w dużym odsetku (70-80%) ubie­gali się o studia wyższe i 80-90% z ubiegających się dostawało się na obrane kierunki studiów. Władze oświatowe także wysoko oceniały pracę dydaktyczno -wychowawczą i opiekuńczą szkoły, czego potwierdzeniem były sprawozdania z przeprowadzonych kilka razy kompleksowych wizytacji. Na podkreślenie zasłu­guje wysokie zdyscyplinowanie młodzieży. W okresie mojej 16-letniej pracy w LO zdarzyło się tylko kilka przypadków usunięcia ucznia z liceum za poważne naru­szenie regulaminu szkolnego. Na wysoką ocenę zasługiwała praca wychowaw­cza i opiekuńcza prowadzona w internacie. Uważam za sukces, że rada pedago­giczna nie była skłócona. Współpraca z rodzicami układała się dobrze. Skargi wnoszone przez rodziców na nauczycieli były sporadyczne i mało istotne. W okresie mojej pracy zaszła konieczność zwolnienia dyscyplinarnego z pracy dwojga nauczycieli. Wydatnej poprawie uległy warunki materialne szkoły, w tym warunki lokalowe. Wyprowadzono z pomieszczeń liceum i internatu 7 rodzin, zorganizowano kilka pracowni i klasopracowni. Zlikwidowano ogrzewanie piecowe i zainstalowano centralne ogrzewanie (było to w 1966 r.), przeprowadzono kapitalny remont (wymiana pokrycia dachowego, malowanie zewnętrzne elewacji), urządzono i osuszono boisko szkolne, przeprowadzono kapitalny remont sali gimnastycznej. Zakupiono do wszystkich klas i pracowni nowe meble: szafy, stoły laboratoryjne, stoliki, wydatnie zwiększono liczbę pomocy naukowych".

                                                                                                                                                                    

  Nowy system nauczania-nowa kadra nauczycielska

     15 lipca 1961 r. Sejm uchwalił ustawę o rozwoju systemu oświaty i wychowaniu, która miała zapewnić wszechstronny rozwój i wycho­wanie w duchu socjalistycznym. Wprowadzono 8-klasową szkołę podstawową, a nauka na poziomie średnim mogła odbywać się w 4-letnich liceach ogólnokształcących, 4-letnich liceach zawodowych i 5-letnich technikach. Wprowadzone zostały nowe programy naucza­nia i podręczniki. Pierwsi absolwenci klasy ósmej, którzy ukończyli szkołę podstawową w 1967, kontynuowali naukę w liceum. Maturę zdawali w 1971 r., dlatego wśród absolwentów nie ma nikogo z rocznika 1970. Zaczęto tworzyć klasy profilowane, dostosowane do zainteresowań i predyspozycji uczniów. Dyrektor J. Lebiedziewicz podczas swojej kadencji przyjął do pracy wielu nowych nauczycieli, większość z nich na zawsze wpisała się do dziejów szkoły. Była to kadra dobrze wykształcona. Niektórzy poświęcili się pracy naukowej: dr hab. Jerzy Maciejewski jest pracownikiem UMK w Toruniu, zaś prof. dr hab. Stanisław Bąba wykłada na UAM w Poznaniu.

     W 1975 r. dyrektorem została Wiesława Wolfowa, znany społecznik i czło­wiek wielkiego serca. Była wielokrotnie wyróżniana, otrzymała na przykład Order Uśmiechu. Honorowa obywatelka Ciechocinka. Lubiana i pamiętana przez młodzież. Inicjatorka zjazdów absolwentów.

                                                                                                                                                                                             

    Pożar szkoły oraz stan wojenny

     1 maja 1976 r. w nieznanych okoliczno­ściach wybuchł w szkole pożar. Zapalił się strych, ogień przeniósł się na pierwsze piętro. Prawdopodobnie jego przyczyną było zwarcie instalacji elektrycznej. Pożar pomagali gasić strażakom nauczyciele: Józef Brzezicki, Henryk Mickiewicz, Mirosław Sirko, Jan Świeczkowski wraz z uczniami. W dniach 6-8 października 1978 r. odbył się pierwszy Zjazd Absolwentów. Kolejne spotkania byłych uczniów przypadają na lata 1984 i 1986. Ostatni odbył się w 50. rocznicę powstania liceum, która przypadała w 1996 r. W latach 70. szko­ła utrzymywała kontakt z załogą m/s Ciecho­cinek. Marynarze kilkakrotnie gościli w naszym mieście, a wyróżniający się ucznio­wie byli nagradzani rejsem po morzu.

     W 1979 r. dyrektorem został Ludwik Szczepański. Czasy jego kadencji nie były łatwe, przypadały bowiem częściowo na lata stanu wojennego w Polsce. Mimo wielu trudności udało się w latach 80. założyć centralne ogrzewanie, poprawić stan sanitarny pomieszczeń. Wyremontowano część sal i pracowni. 9 czerwca 1984 r. w 38. rocznicę utworzenia Liceum Ogólnokształcącego w Ciechocinku zakłady pracy, rodzice i uczniowie ufundowali szkole sztandar. Uro­czystość jego wręczenia odbyła się w muszli koncertowej parku Zdrojowego. Od tej chwili sztandar towarzyszy wszystkim uroczystościom szkolnym i środowisko­wym. Wybór do pocztu sztandarowego jest wielkim wyróżnieniem i zaszczytem. W 1986 r. stanowisko dyrektora po Ludwiku Szczepańskim, który odszedł na emeryturę, zajął Henryk Mickiewicz. Kontynuował on pracę swoich poprzedni­ków, remontując kuchnię z zapleczem. Wybudowano stołówkę. Biblioteka została przeniesiona na parter szkoły, a na jej miejscu powstały mieszkania służbowe. Przez kilka lat trwał remont kapitalny internatu. Powstały nowe pokoje, estetyczne toalety. Młodzież zamieszkiwała budynek dawnego Domu Dziecka przy ul. Kopernika (obecnie hotel). W roku szkolnym 1993/94 trwały kolejne remonty. Szkoła zaczęła być ogrzewana gazem. Ocieplono ściany budynku kuchni i stołówki oraz przeprowadzono kolejny remont sali gimnastycznej.

                                                                                                                                                                                                                 

  Upadek komunizmu

     W 1989 r. w Polsce nastąpił kolejny zwrot polityczny o charakterze ustrojo­wym. Upadł system komunistyczny. Zrezygnowano z politycznej funkcji szkoły, co dotyczyło przykładowo rezygnacji z przedmiotów o charakterze politycznym, or­ganizacji imprez i akcji politycznych, a także nacisków na kadrę i młodzież do wstępowania do PZPR czy organizacji o komunistycznym charakterze światopo­glądowym, rewizji treści nauczania języka polskiego i historii. Najważniejsze stały się: kształtowanie prospołecznych postaw uczniów i ich wyniki w nauce mierzone liczbą absolwentów wyższych uczelni. Język rosyjski przestał być obowiązkowy. Uczniowie mogli wybrać języki: angielski i niemiecki. Religia stała się jednym z przedmiotów. Szkoła szła z duchem czasu. W 1992 r. powstała pierwsza pracownia infor­matyczna. Początkowo była wyposażona w 9 komputerów. W 1994 r. powstały klasy integracyjne. Zniesiono bariery architektoniczne, aby w liceum mogła się uczyć niepełnosprawna młodzież. Zbudowano podjazdy dla wózków inwalidzkich, otwarto nowe wejście do szkoły, zmodernizowano łazienki. Została utwardzona betonem powierzchnia podwórka szkolnego. W 1996 r. liceum po raz pierwszy nawiązało stałą współpracę z partnerską szkołą za granicą. Jest to Gimnazjum Aspel w Rees, w północnej Nadrenii -Westfalii w Niemczech. Wymianę wspiera finansowo Polsko - Niemiecka Współ­praca Młodzieży. Wiosną ciechocińska młodzież gości uczniów niemieckich, we wrześniu wyjeżdża do Rees.

                                                                                                                                                                                            

         Liceum w latach 90-tych 

     1 października 1999 r. dyrektorem został Zbigniew Różański, absolwent ciechocińskie­go LO i jego nauczyciel. Jego celem jest unowocześnienie szkoły, zapewnienie uczniom i nauczycielom bezpieczeństwa i komfortu pracy. Zabytkowy budynek LO wymaga ciągłych napraw i remontów. W szkole zostały otynkowane kominy, wymalowano sale lekcyjne, wyremontowano toalety, odnowiono część pokoi w internacie. W 2001 r. odtworzono dawne wejście do internatu od strony ul. Ko­ściuszki. Zmienił się wystrój wnętrza szkoły. Zainstalowano nowe oświetlenie, położono nowe podłogi. W kolejnych latach zmodernizowano system centralne­go ogrzewania i zbudowano nową kotłownię, w której zainstalowano nowoczesny piec wielofunkcyjny. Powstały nowe pracownie komputerowe. Skomputeryzowany został sekreta­riat szkoły, księgowość i pokój nauczycielski. Uczniowie i nauczyciele mają stały dostęp do Internetu. Również w bibliotece powstały stanowiska komputerowe. W czerwcu 2003 r. przyznano szkole kompletną pracownię internetową i pracownię multimedialną w ramach ministerialnego projektu „Pracownia internetowa w każ­dej szkole". Istnieje szkolna witryna internetową o adresie www.republika.pl/lociech. Czynniki ekonomiczne spowodowały, że trzeba było podjąć decyzję dotyczącą funkcjonowania internatu i stołówki szkolnej. Coraz mniej uczniów korzystało z ich usług. Internat został przekształcony w gospodarstwo pomocnicze. Z kolei stołówka została wydzierżawiona osobie prywatnej. W 2000 r. powstał w naszym liceum Uczniowski Klub Sportowy „Kurort". Uczniowie mogą zapisywać się do sekcji: siatkarskiej, koszykarskiej lub pływania. Klub regularnie organizuje różnego rodzaju rozgrywki i zawody, w których uczniowie chętnie biorą udział. Przez lata jego działalności przewinęło się ponad 300 osób. Młodzi sportowcy osiągnęli wiele sukcesów w zawodach sportowych na szczeblu krajowym, powiatowym i wojewódzkim. W roku 2001 liceum rozpoczęło współpracę ze Szkołą Średnią im. Jana Śniadeckiego w Solecznikach na Litwie. W 2002 r. gościliśmy grupę z Litwy, a w 2003 r. i 2004 r. młodzież z naszej szkoły odwiedziła swoich nowych przyjaciół. W roku szkolnym 2001/02 nie było naboru do klas pierwszych, bowiem efek­tem reformy oświaty było utworzenie po sześcioletniej szkole podstawowej trzyletniego gimnazjum. W roku szkolnym 2002/3 w związku z wprowadzoną reformą szkolnictwa czteroletnie Liceum Ogólnokształcące w Ciechocinku zostało prze­kształcone w trzyletnie. Pierwszy rocznik, który zdawał nową maturę, opuścił mury szkolne w 2005 r. Wyniki nowej matury, która odbyła się w 2005 r., ocenianej przez zewnętrz­nych egzaminatorów, potwierdziły wysoką jakość pracy ciechocińskiego liceum. Znaleźliśmy się w pierwszej trójce najlepszych liceów byłego województwa włocławskiego i w ścisłej czołówce województwa kujawsko - pomorskiego. Kolejny rok przyniósł potwierdzenie, że należymy do czołówki. Wystarczy porównanie wyników ogólnopolskich ze średnimi wynikami w naszym liceum. W 2006 r. maturę pisemną zdało w naszej szkole 97% uczniów. Rozkład wyników był następujący: powyżej średniej (17% zdających ma wynik w tej klasie) uczniowie zdali egzaminy na poziomie podstawowym: z języka polskiego, języka angielskiego, języka niemieckiego, historii, matematyki, wiedzy o społeczeństwie oraz na poziomie rozszerzonym z języka niemieckiego, historii, wiedzy o społeczeństwie. Wyniki z języka polskiego na poziomie rozszerzonym oraz geografia na obu poziomach znalazły się w klasie wysokiej (oznacza to, że 12% zdających ma wynik w tej klasie). Wśród zdających były osoby, które uzyskały maksymalną liczbę punktów z matematyki i języka angielskiego (jedna osoba z obu przedmiotów).

     

 

       Opracowanie: Aldona Nocna